Ανέκαθεν ο «κακός» των παραμυθιών...

Η κακή του φήμη ξεκίνησε όταν κατά τον Μεσαίωνα ξέσπασε επιδημία πανώλους και οι λύκοι ως πτωματοφάγοι έτρωγαν τους νεκρούς. Αργότερα, όταν στην Ελλάδα έπληξε τους λύκους επιδημία λύσσας η έντονη επιθετικότητά τους λόγω της ασθένειας μεγάλωσε τον φόβο του κόσμου. Αλλά μέχρι και σήμερα η φιλολογία που τον συνοδεύει συνοψίζεται ίσως σε μία και μόνη φράση: είναι το άγριο ζώο που ρημάζει τα κοπάδια των βοσκών και καταστρέφει το βιος τους.
«όταν ο άνθρωπος ήταν ακόμα κυνηγός υπήρχε ένας φυσικός ανταγωνισμός με τον λύκο, αφού τα θηράματα και των δύο ειδών ήταν παρόμοια. Από τη στιγμή που άρχισε να εξελίσσεται και, κυρίως, να ανακαλύπτει τη δυνατότητα που ο ίδιος έχει να εκτρέφει ζώα, η αρνητική εικόνα του λύκου απέκτησε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις για έναν απλό λόγο: ο λύκος δεν μπορούσε και δε μπορεί να καταλάβει ότι τα ζώα του κοπαδιού αποτελούν περιουσία κάποιου άλλου», εξηγεί ο Λάζαρος Γεωργιάδης, βιολόγος- υπεύθυνος δράσεων του Αρκτούρου. «Όμως, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο είδη έγινε ακόμα πιο έντονος, όταν ο άνθρωπος με το κυνήγι επενέβη στη Φύση σε τέτοιο βαθμό ώστε να πάρει από τον λύκο τη φυσική του λεία. Και αυτό είναι ξεκάθαρο στην περίπτωση της Ελλάδας, π.χ. με το ελάφι που εξοντώθηκε απ’ τον άνθρωπο. Αφού, λοιπόν, ο λύκος δεν έβρισκε τροφή, θα πήγαινε να «κλέψει» την έτοιμη, τα πρόβατα των κτηνοτρόφων».